بررسی اثر پردنیزولون کمکی بر صرع مقاوم به درمان کودکان

سابقه و هدف: هرچند تجویز استرویید، درمانی مؤثر برای سندرم صرعی اسپاسم شیرخواران می باشد، ولی گزارشات محدودی راجع به تأثیر پردنیزولون در سایر سندرم های صرعی کودکان و بخصوص سندرم های صرعی مقاوم به درمان وجود دارد. جهت بررسی اثر پردنیزولون درکنترل تشنجات مقاوم دوران کودکی این کارآزمایی بالینی روی 35کودک با تشنج مقاوم به درمان انجام گردید. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، روی 35کودک با تشنج مقاوم به درمان مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید تهران درفواصل زمانی مهر 1383 لغایت مهر1384 انجام گردید. 12بیمار دختر و 23 بیمار پسر با میانگین سنی 7/4 سال (محدوده سنی 1 تا 12سال) وارد مطالعه شدند. تشنجات این بیماران با وجود کاربرد حداقل 4 داروی ضد تشنج به طور رضایت بخش کنترل نشده بود. پردنیزولون با دوز 1 تا 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن روزانه به مدت 12 هفته (6 هفته روزانه و سپس به همان مقدار به صورت یک روز در میان به مدت 6 هفته دیگر) همراه با داروی ضد صرعی قبلی بیماران تجویز گردید. به والدین آموزش داده شد تا تعداد تشنجات کودک را در دفترچه یادداشت نمایند. یافته ها: در پایان دوره درمانی در 28% عدم پاسخ و 71% پاسخ به درمان (49% کنترل کامل و23% کاهش بیشتر از50% درفرکانس تشنج) مشاهده شد. بهترین پاسخ درمانی در صرع ایدیوپاتیک (95%) و ابسنس آتیپیک (86%) و کمترین تأثیر درصرع علامت دار میوکلونیک (54%) بود. عوارض ناخواسته از قبیل بدخلقی و اختلال رفتاری، افزایش وزن و خونریزی دستگاه گوارشی در 8 مورد و صورت کوشینگویید در14 مورد ملاحظه گردید که همه عوارض با قطع دارو از بین رفتند. نتیجه گیری: درمان با پردنیزولون، روش مؤثر و مطمئنی جهت کنترل تشنجات مقاوم کودکان می باشد و بایستی بصورت جایگزین در درمان کودکان بزرگتر با صرع مقاوم مد نظر قرار گیرد.